THE PHENOMENON OF THE PAKISTANI (PASHTUN) TALIBAN

The phenomenon of Pakistani Talibanism is essentially different from the original version which sprouted in 1994 in Kandahar in Afghanistan, as a result of Mujahideen malpractices. Pakistan recognised the fact, and quickly dumped the failed Mujahideen to sponsor the deadly efficient Taliban as their "strategic weapon" to control the region.

The Pakistani Taliban were already in embryonic stage as soon as their Awghani forebears appeared. But they actually began to take shape in 2002, when the after effects of "9/11" rippled over into Pakistan's Pashtun tribal areas (FATA). Not only in FATA, but further northeast, in Malakand Agency a unique situation began to develop. Malakand Agency comprised the core territories of the former Tajik Swati Kingdom, which had been usurped by the Yousafzai Afghan tribes 500 years ago. The locals still hate the Yousafzai usurpers: they consist of battered remnants of the former ruling Swati Tajik Dehqans, other Tajik craftsmen in Dir, backward Dardic mountain men, Gujjars and other Indian menial lower castes.

Due to the Tajik influence, unlike FATA, Malakand Agency had a tradition of stable princely rule. Though very backward, there were as many as four princes ruling different states in the area till as recently as 1970. As in the British times, these were not under regular Pakistani mainstream rule but governed by proxy princes who supported Pakistan. When Pakistan replaced these princes eith regular administrators, corruption and injustices took root. The princes were not angelic, but their rule was more acceptable to the ordinary people.

It is interesting to note that Pakistan's policy of abusing "Jihad" to promote its mischief and control resulted in the first militant uprising in Malakand under Maulana Sufi Mohammad, who was an ethnic Tajik of poor background from Dir. He established the "Tanzeem-e-Nifaz-e-Shatiat-e-Mohammadi" in 1994 which waged a successful local insurgency till 2001. They also assisted the Awghani Taliban. The Government of Pakistan was forced to make cosmetic changes to please this illiterate mullah, like renaming <JUDGE> in the prevailing English nomenclature, as "Qazi". This mullah died afterwards in jail "under protection", where he lived a luxurious life courtesy the government.

I want to point out that the Pakistani Taliban are not so much a religious movement -- as their Awghani counterparts -- as they are an uprising by a mixture of oppressed ethnic and exploited lower class minorities. The Western sponsored ruling classes of Pakistan have been corrupt to a legendary degree, and the oppressed people will take it no more. Now they are moving in as the decrepit old Western sponsored governing system has been abandoned by its sponsors, and collapses under the weight of its disease and dysfunctionality. In this case the Talibanism is more of an Islamic revolution; other modern revolutions used Marxism as their doctrine, but these deeply backward and oppressed people cling to Islam as their liberation doctrine.

And although the Pakistani Taliban are different in this manner from their Awghani counterparts -- they will become one: because they constitute a new form of Pashtun political expression and they have basically the same motivations and composition.

پدیده طالبانیزم پاکستانی اساساً با نسخه اصلی که در سال 1994 در قندهار در افغانستان در نتیجه تخلفات مجاهدین جوانه زد، متفاوت است. پاکستان این واقعیت را درک کرد و به سرعت مجاهدین شکست خورده را کنار گذاشت تا از طالبان کارآمد مرگبار به عنوان "سلاح استراتژیک" آنها برای کنترل منطقه حمایت کنند.

به محض ظهور اجداد اوغانی، طالبان پاکستانی در مرحله جنینی قرار داشتند. اما آنها در واقع در سال 2002 شکل گرفتند، زمانی که اثرات بعدی "11 سپتامبر" به مناطق قبایلی پشتون پاکستان (FATA) سرایت کرد. نه تنها در FATA، بلکه در شمال شرق، در منطقه ملاکند وضعیت منحصر به فردی شروع به توسعه کرد. آژانس ملاکند شامل مناطق اصلی پادشاهی سواتی تاجیکستان بود که 500 سال پیش توسط قبایل افغان یوسف زی غصب شده بود. مردم محلی هنوز از غاصبان یوسف زی متنفرند: آنها از بقایای کتک خورده دهقان های تاجیک سواتی حاکم سابق، دیگر صنعتگران تاجیک در دیر، مردان عقب مانده کوه دردی، گوجارها و دیگر کاست های پایین تر هندی تشکیل شده اند.

آژانس ملاکند به دلیل نفوذ تاجیکستان، برخلاف فتا، سنت حکومت شاهزادگانی پایدار داشت. اگرچه بسیار عقب مانده، تا همین اواخر تا سال 1970 چهار شاهزاده بر ایالت های مختلف در این منطقه حکومت می کردند. مانند زمان بریتانیا، اینها تحت حاکمیت جریان اصلی پاکستان نبودند، بلکه توسط شاهزادگان نیابتی اداره می شدند که از پاکستان حمایت می کردند. زمانی که پاکستان این شاهزادگان را با مدیران عادی جایگزین کرد، فساد و بی عدالتی ریشه دوانید. شاهزادگان فرشته نبودند، اما حکومت آنها برای مردم عادی قابل قبول تر بود.

نکته جالب توجه این است که سیاست پاکستان در سوء استفاده از «جهاد» برای ترویج شرارت و کنترل خود منجر به اولین قیام ستیزه جویان در ملاکند به رهبری مولانا صوفی محمد شد که یک تاجیک قومی با پیشینه فقیر از دیر بود. او در سال 1994 "تنظیم نفاظ شطیات محمدی" را تأسیس کرد که تا سال 2001 یک شورش محلی موفق را به راه انداخت. آنها همچنین به طالبان اوغانی کمک کردند. دولت پاکستان مجبور شد برای خوشایند این ملا بی سواد تغییرات زیبایی انجام دهد، مانند تغییر نام <JUDGE> در نامگذاری رایج انگلیسی به "قاضی". این آخوند پس از آن در زندان "تحت حمایت" درگذشت، جایی که او زندگی مجللی را با حسن نیت دولت سپری کرد.

من می خواهم اشاره کنم که طالبان پاکستانی آنقدر یک جنبش مذهبی نیستند - به اندازه همتایان اوغانی آنها - آنها قیامی هستند که توسط مخلوطی از اقلیت های طبقه پایین قومی تحت ستم و استثمار شده اند. طبقات حاکم پاکستان تحت حمایت غرب تا حدی افسانه ای فاسد شده اند و مردم ستمدیده دیگر آن را تحمل نخواهند کرد. اکنون آنها در حال حرکت هستند، زیرا سیستم حکومتی قدیمی تحت حمایت غرب توسط حامیان آن رها شده است و زیر بار بیماری و ناکارآمدی آن فرو می ریزد. در این مورد، طالبانیسم بیشتر یک انقلاب اسلامی است. دیگر انقلاب‌های مدرن از مارکسیسم به عنوان دکترین خود استفاده کردند، اما این مردم عمیقاً عقب‌مانده و تحت ستم به اسلام به‌عنوان دکترین آزادی‌بخش خود می‌چسبند.

و اگر چه طالبان پاکستانی از این جهت با همتایان اوغانی خود متفاوت هستند -- آنها یکی خواهند شد: زیرا آنها شکل جدیدی از بیان سیاسی پشتون را تشکیل می دهند و اساساً انگیزه ها و ترکیب یکسانی دارند.

Падидаи Толибони Покистон аслан аз нусхаи аслии он, ки соли 1994 дар Қандаҳори Афғонистон дар натиҷаи бадрафториҳои муҷоҳидин ба вуҷуд омада буд, фарқ мекунад. Покистон ин воқеиятро эътироф кард ва ба зудӣ муҷоҳидинҳои нокомро тарк кард, то Толибони пурсамарро ҳамчун “силоҳи стратегии” худ барои назорати минтақа сарпарастӣ кунанд.

Толибони покистонӣ баробари пайдо шудани аҷдодони авгонӣ аллакай дар марҳилаи ҷанин буданд. Аммо онҳо воқеан дар соли 2002, вақте ки оқибатҳои "9/11" ба манотиқи қабиланишини паштунҳои Покистон (FATA) ворид шуданд, шакл гирифтан оғоз карданд. На танхо дар ФАТА, балки дар шимолу шарк, дар агентии Малаканд вазъияти нотакрор ба вучуд омад. Агентии Малаканд ҳудудҳои аслии Шоҳигарии собиқи Свотии тоҷиконро, ки 500 сол пеш аз ҷониби қабилаҳои Юсуфзайҳои афғон ғасб шуда буданд, ташкил медод. Мардуми маҳаллӣ то ҳол аз ғасбкунандагони Юсуфзай нафрат доранд: онҳо аз боқимондаҳои латукӯби собиқ деҳқонони тоҷикони Сватӣ, дигар ҳунармандони тоҷик дар Дир, мардони кӯҳистони ақибмондаи Дардӣ, Гуҷҷарҳо ва дигар табақаҳои поёнии Ҳиндустон иборатанд.

Бинобар таъсири тоҷикон, бар хилофи ФАТА, Агентии Малаканд анъанаи ҳукмронии устувори князиро дошт. Ҳарчанд хеле ақибмонда, то соли 1970 дар ин минтақа то чаҳор шоҳзода дар иёлатҳои мухталиф ҳукмронӣ мекарданд. Чун дар замони Бритониё, онҳо зери ҳукмронии маъмулии Покистон набуданд, балки аз ҷониби шоҳзодаҳои вакилӣ, ки Покистонро дастгирӣ мекарданд, идора мешуданд. Вақте ки Покистон ин шоҳзодаҳоро ва ҳам маъмурони муқаррариро иваз кард, фасод ва беадолатӣ реша давонд. Шоҳзодаҳо фаришта набуданд, вале ҳукмронии онҳо барои мардуми оддӣ қобили қабултар буд.

Ҷолиб он аст, ки сиёсати сӯиистифода аз "Ҷиҳод"-и Покистон барои таблиғи фасод ва назорати худ дар Малаканд дар зери раҳбарии Мавлоно Суфӣ Муҳаммад, ки як тоҷики этникӣ аз Дир буд, аввалин шӯриши ҷангҷӯёнро ба вуҷуд овард. Ӯ дар соли 1994 созмони "Танзими Нифози Шатиати Муҳаммадӣ"-ро таъсис дод, ки то соли 2001 шӯришиёни маҳаллӣ бомуваффақият анҷом дод. Онҳо ҳамчунин ба Толибони Авғонӣ кумак карданд. Ҳукумати Покистон маҷбур шуд, ки барои хушнудии ин муллои бесавод тағйироти косметикӣ ворид кунад, ба мисли номи <JUDGE>-ро дар номенклатураи инглисӣ "қозӣ" иваз кунад. Ин мулло баъд аз он дар зиндон "таҳти ҳимоя" даргузашт, ки дар он ҷо бо эҳтироми ҳукумат зиндагии боҳашамат ба сар мебурд.

Мехоҳам қайд намоям, ки Толибони Покистон на он қадар як ҷунбиши мазҳабӣ -- ҳамтоёни авғониашон -- балки шӯриши омехтаи ақаллиятҳои қавмии мазлум ва истисморшаванда мебошанд. Синфҳои ҳокими Покистон, ки аз Ғарб сарпарастӣ мекунанд, то дараҷаи афсонавӣ фасод кардаанд ва мардуми мазлум дигар онро қабул намекунанд. Ҳоло онҳо ба он ҷо медароянд, зеро системаи идоракунии кӯҳнаи сарпарастии Ғарб аз ҷониби сарпарастонаш партофта шуда, зери вазнинии беморӣ ва ноустувории он фурӯ рехт. Дар ин маврид Толибон бештар як инқилоби исломӣ аст; дигар инқилобҳои муосир марксизмро ҳамчун таълимоти худ истифода бурданд, аммо ин мардуми хеле ақибмонда ва мазлум ба ислом ҳамчун таълимоти озодихоҳии худ часпиданд.

Ва ҳарчанд Толибони покистонӣ аз ҳамтоёни авғонӣ ба ин тартиб фарқ мекунанд, аммо онҳо як хоҳанд шуд: зеро онҳо як шакли нави баёни сиёсии паштуниро ташкил медиҳанд ва аслан як ангеза ва таркиб доранд.